De laatste maand februari 2020 is een historische voor de Molukse samenleving geworden, zoals eerder gemeld door Maluku4Maluku gaat het 75 jaar Vrijheid een historisch jaar worden voor ons allen. De winstpunten die in het prille jaar zijn behaald door onze volksbeweging Maluku4Maluku hebben een impact op alle generaties Molukkers in Nederland. De samenwerking met onze broeders en zusters van de Joodse gemeenschap is versterkt door de gemeenschappelijke trieste deler, het verliezen van volksgenoten in de concentratiekampen zoals Westerbork, Vught en Vossenbosch.

De banden met de grootste vakbond FNV zijn aangesterkt nadat Maluku4Maluku zich meldde op de herdenkingsbijeenkomst van de FNV van de Februari Staking(Dokwerker) in Amsterdam, kijk naar SALAHUTU TV met het programma VETERANS4VETERANS zondag 10.00 uur en woensdagavond 23.00 uur in de herhaling. Maar het klapstuk van de maand was het terugvinden van de eerste KNIL baby die zonder steen is begraven, Silfia Maria Oemar uit Kamp Vossenbosch in Wierden. Zij is niet de enige! Met het binnenhalen van de tien begraafplaatsen uit de gemeenten Hoogeveen en De Wolden om daar ook een speciale status te gaan geven voor de KNIL Ambonezen graven sluiten wij als Maluku4Maluku de maand af.

Wij als Molukse samenleving staan in dit jaar voor de keuze, meedoen met Maluku4Maluku de volksbeweging die alles er aan gaat doen om de totale erkenning in alle facetten te gaan binnenhalen voor onze eerste generatie(en babysterfte, vergeten kinderen en moeders, AmNed Basodara Gadong) die als KNIL veteranen hier belanden te steunen. Waarin ook meegenomen gaan worden andere schendingen van mensenrechten waaronder het schenden van artikel 15 van Mensenrechten.

Of we gaan niets doen! Ook goed! Maar hou je slappe commentaar dan voor je, wij allen weten dat deze commentaar uit een select groepje derde generatie komen. Die opgegroeid zijn met een kleurentelevisie, en computerspelletjes en vooral niet weten wat overleven is. De verhalen van hun opa kennen ze, maar dat is uit verhalen. De mensen die alles hebben meegemaakt en vooral gevoeld hebben tot vandaag de dag? Die weten dat er geen andere keuze is, omdat er geen andere organisatie is die de strijdbijl heeft opgepakt voor onze eerste generatie

Helaas gaan we de maand afsluiten met het heengaan met twee leden vanuit onze eerste generatie, waar Maluku4Maluku zich voor inzet. Wij, als Maluku4Maluku, wensen dan ook beide families en nabestaanden uit Barneveld en Appelscha Gods kracht en liefde toe, om dit zware verlies te dragen.

Mama Juliana Adolfentjie Lisapalij-Paliama R.I.P. 27.02.2020

Hier onder kan men twee artikelen lezen uit de Leeuwarder Courant, deze worden nu hier geplaatst zodat men dit in drie talen kan lezen. In de hoofdrol bapa Benjamin Tahalele die vandaag is overleden.

Het is tevens een eerbetoon aan beide personen die wij deze week hebben verloren, want in de artikelen kan men het onrecht, en frustratie lezen van hun allen onze eerste generatie. Wij als generaties na hun hebben de taak dit aan de kaak te stellen. En wel voordat iedereen ons gaat ontvallen, anders hebben wij als tweede en derde generatie gefaald!

Gekwelde KNIL-veteraan kan eindelijk zijn verhaal kwijt

Bapa Benjamin Tahalele R.I.P. 28.02.2020

Benjamin Tahalele houdt een foto vast, waarop hij als 19-jarig lid van de militaire politie staat afgebeeld. Op de grote foto achter hem staat hij samen met zijn vader / Foto Rens Hooyenga

Als een trotse veteraan uit het Koninklijk Nederlands Indisch Leger (KNIL) is Benjamin Tahalele zaterdag aanwezig op de Nationale Veteranendag in Den Haag. Maar de pijn blijft.

Hij zal zaterdag, met zijn 88 jaar, een van de jongsten zijn, vermoedt Benjamin Tahalele uit Appelscha. Net 21 was hij, toen de Ambonese militair en zijn ongeveer 5000 strijdmakkers in 1951 in Nederland aankwamen. Op nog geen honderd na zijn ze allemaal overleden. Deze eerste generatie militairen van Ambon zou na een half jaar naar hun geboortegrond terugkeren, beloofde de Nederlandse overheid.

Weggestopt

Ruim een halve eeuw zijn ze vergeten, behandeld als tweederangs burgers en aanvankelijk weggestopt in kampen. Sinds een half jaar waait er echter een andere wind en erkent de overheid eindelijk en openlijk haar falen en spreekt zij de erkenning uit waarop de Ambonezen zo lang hebben gewacht. Het voorlopig hoogtepunt is zaterdag, wanneer koning Willem-Alexander én een delegatie van de KNIL-soldaten gezamenlijk in Den Haag de Nationale Veteranendag bijwonen.

Tahalele zal de dag op het Malieveld doorbrengen. Verhalen ophalen met oude bekenden en praten met veteranen die elders hebben gediend.

Achterstallig soldij

Eind vorig jaar mocht hij de veteranenspeld reeds in ontvangst nemen, maar zaken als een veteranenpensioen, uitbetaling van achterstallig soldij zijn nog altijd niet geregeld. Echtgenote Door, zelf dochter van een KNIL-soldaat, begrijpt niet waarom hier niet ruimhartiger mee wordt omgegaan.

Onderscheidingen die Tahalele als jonge militair namens de Nederlandse overheid heeft ontvangen, heeft hij lang geleden weggedaan. Letterlijk verbrand uit boosheid over het uitblijven van erkenning. ,,Wij hebben zo veel voor het koningshuis en de Nederlandse economie gedaan, verdomme.’’ De pijn zit diep bij de Appelschaster en zijn lotgenoten. ,,Waarom hebben wij hier zo lang op moeten wachten? Het is zo laat! Dat zal ik de koning ook willen zeggen als ik de gelegenheid zou krijgen.’’

Pas in 1984 keerde hij voor het eerst terug naar huis. Van het gezin van twaalf waren nog slechts een broer en zus in leven. Tahalele, die vanaf zijn vijftiende deel uitmaakte van de KNIL en na vier jaar tot een kaderopleiding bij de militaire politie toetrad, wilde als jonge man niets liever dan op Ambon een goede carrière opbouwen.

Appelscha

Door de handelwijze van de Nederlandse overheid vervloog die droom. Na diverse omzwervingen in het oosten en noorden van het land belandde hij in Appelscha. Jarenlang werkte hij op een goede positie bij fietsenfabriek Batavus in Heerenveen. ,,Ik moest accepteren dat ik niet terug kon naar huis en heb er hier het beste van gemaakt.’’

Een belangrijk ding heeft de erkenning voor de KNIL-veteranen alvast wel opgeleverd, zegt zijn dochter. ,,Hij kan nu eindelijk zijn verhaal kwijt. Jarenlang heeft hij er niet over willen spreken.’’

Ik heb alles wat ik had van het leger – medailles, uniform – verbrand’

‘De erkenning is prachtig, maar waarom zo laat?’

APPELSCHA Erkenning van de Nederlandse staat. Veel te lang hebben de Molukse militairen er op moeten wachten, vindt Leo Reawaruw. Een van de strijders die erkenning krijgt is Benjamin Tahalele. Hij vocht onder de Nederlandse vlag en voor het koningshuis. Maar decennialang voelde hij zich, samen met zijn ongeveer 5000 strijdmakkers en landgenoten, behandeld als tweederangs burger.

Nu, op 87-jarige leeftijd, haalt Tahalele uit Appelscha opgelucht adem. Het ministerie van Defensie erkent de ongeveer tachtig nog in leven zijnde Molukse militairen die voor Nederland hebben gevochten in het koloniale leger in Indonesië, als veteraan. Op 21 november mag Tahalele op landgoed De Zwaluwenberg in Hilversum de onderscheidingen in ontvangst nemen van de Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht, Hans van Griensven. Ook hebben de veteranen recht op een veteranenpensioen. Zijn vrouw en dochter zullen hem vergezellen. ,,Het is prachtig, maar waarom zo laat?

Ik voel mij 60 jaar in de kou gezet. Het is jammer dat zovelen ons al zijn ontvallen”, zegt hij in zijn bescheiden rijtjeswoning in Appelscha. Naast Tahalele zijn er nog twee ‘Friese’ KNIL-Ambonezen. De erkenning is tot stand gekomen na een jarenlange strijd van Leeuwarder Leo Reawaruw, zelf ex-militair en kind van een voormalig KNIL-militair. In een persoonlijk gesprek wist Reawaruw de militaire baas onlangs tot de opzienbarende stap over te halen. ,,Dit zijn vergeten veteranen. Zij verdienen het respect van Nederland.’’ Al eerder ijverde hij met zijn actiebeweging Maluku4Maluku met (bescheiden) succes voor een zogenoemde backpay-regeling. Die is bedoeld voor ambtenaren en militairen uit Nederlands-Indië die in de Tweede Wereldoorlog geen salaris ontvingen en op 15 augustus 2015 nog in leven waren. ,,Het is vreemd dat er budget is voor 3500 mensen, maar dat pas 500 de uitkering (25.000 euro) hebben ontvangen.

In 1951 kwam Tahalele aan in Rotterdam. Op dienstbevel. Na ruim vier jaar strijd in Nederlands-Indië werden de KNIL-militairen gesommeerd naar Nederland te gaan.

Gezinnen werden uit elkaar gehaald. In sommige gevallen moesten ouders meerdere kinderen op het eiland achterlaten. Het verblijf in het verre, onbekende Nederland zou maximaal een half jaar duren, zo werd gezegd. Ook zouden de militairen met hun gezinnen bij elkaar blijven.

De pas 21-jarige Tahalele, die droomde van een carrière op Ambon bij de militaire politie, vertrok als vrijgezel en moest zijn ouders en twaalf broertjes en zusjes achterlaten. De Molukkers werden in kampen op verschillende plaatsen in het land ondergebracht. ,,We mochten niet werken en kregen 3 gulden leefgeld per week. Het militaire salaris werd gestopt.’’

Al snel werd duidelijk dat van terugkeer naar Ambon geen sprake was. Tahalele en zijn landgenoten voelden zich verraden en vernederd. ,,Het was een verschrikkelijke tijd in de kampen. Ik heb alles wat ik had van het leger verbrand. Mijn uniform, de medailles.’’ Later, na diverse omzwervingen, streek hij neer in Appelscha. Hij vond uiteindelijk een baan als leidinggevende bij Batavus in Heerenveen. Het onrecht dat hem is aangedaan voelt hij echter nog iedere dag.

Heimwee naar zijn geboortegrond heeft hij nog altijd. Spreken over het verleden blijft moeilijk. ,,Ik zeg nu wel: ‘Fryslân boppe, Hollân yn de groppe’.’’

Reawaruw is blij met het behaalde resultaat, maar zijn strijd voor eerherstel voor de Ambonezen is nog niet gestreden. Hij bepleit volledige schadeloosstelling van de oud-militairen en hun families gedurende de afgelopen decennia. ,,Er is onze families veel onthouden. Goede huisvesting, scholing, noem maar op.

’’ Voor de navolgende generaties Ambonezen is het belangrijk dat zij als volwaardige ingezetenen van het Nederlands Koninkrijk worden beschouwd. ,,Wij zijn geen gelukszoekers, geen gastarbeiders, geen vluchtelingen, maar nazaten van Nederlandse militairen. Onze voorouders zijn altijd trouw aan het koninkrijk geweest. Wij verdienen respect van de overheid en inwoners.’’

MORGEN ZATERDAG 29 FEBRUARI IN DAGBLAD VAN HET NOORDEN EEN ARTIKEL OVER DE KNIL GRAVEN GEMEENTE HOOGEVEEN EN GEMEENTE DE WOLDEN

Vicevoorzitter stichting Maluku4Maluku bij het graf van haar moeder en vader(KNIL VETERAAN)

ABONNEER OP ONZE KANAAL OP YOUTUBE EN KIJK NAAR DE VOLGENDE BOODSCHAP IN ONDERSTAANDE FILMPJE

4 reacties op “,,Wij zijn geen gelukszoekers, geen gastarbeiders, geen vluchtelingen, maar nazaten van Nederlandse militairen. Onze voorouders zijn altijd trouw aan het koninkrijk geweest. Wij verdienen respect van de overheid en inwoners.’’

  1. Ik wist alwel wat van de molukse
    geschiedenis in Nederland maar dit is erg indrukwekkend om te lezen .
    Mijn respect hadden jullie al maar die is nu nog veel groter geworden .

  2. Jullie hebben een geweldige werk tot stand gebracht, waar jaren voorheen nooit of niet tot stand hadden gekund, RESPEKT voor jullie enorme inzet, dat de muur van de NL regering nu aan het brokkelen is, wensen jullie de zegen van GODs genade om jullie te begeleiden,

Laat een antwoord achter aan Anno Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *