Bijna een week geleden schreven wij, als Maluku4Maluku, diverse Indische organisaties aan. Wij vroegen ook een mail van hun terug, of ze het ontvangst van onze eis konden bevestigen. De eis is dat zij niet meer namens de Molukse gemeenschap mogen praten, waar zij zich ook bevinden. Want accepteren geen enkele uitkomst zonder dat wij aan de onderhandelingstafel hebben gezeten. Juridisch gezien hebben ze allemaal geen mandaat. Geen enkele Indische organisatie heeft ons tot nu toe antwoord gegeven!
Dit is een blijk van geen respect naar ons allen toe. Hoogmoed komt voor de val, want je kan niet blijven liegen. Eens zal de waarheid boven drijven, jammer dan is wel dat het heel veel subsidie of te wel gemeenschapsgeld heeft gekost. En een paar mensen hebben daar alleen maar goed van geprofiteerd. Een bewijs dat ze alleen de Molukse gemeenschap nodig hebben in hun rapportages om ons als excuus te gebruiken om zo subsidies binnen te halen.
Daarom zijn er nu plannen om zelfstandig een Molukse herdenking te organiseren, waar de slachtoffers aan het woord komen. Vooraan mogen zitten, belachelijk was het om te zien dat zelfs de ambassadeur van Indonesië vooraan zat. Sorry hoor, maar 15 augustus 1945(capitulatie Japan) was er geen Indonesië. En??? Wie heulde mee met Japan? Indische jongen van een Lyceum laten praten over zijn oma? Zijn nog genoeg Molukse en Indische mensen die de pijn en leed aan de lijve hebben ervaren. Waarom mogen zij niet in beeld? Nee, de Nationale Indië Herdenking in Den Haag is een poppenkast geworden voor de Indische bobo’s zoals Stoove, van Genugten, Marcus, en de halve Japanner Silfraire. Het Moluks Museum onder leiding van Nederlanders mag men daar ook bij rekenen.
In Zwolle in de avonduren ging het totaal anders, hieronder treft u de tekst van de toespraak van de vriend van Maluku4Maluku Generaal(b.d) Leen Noordzij tevens voorzitter van Vereniging Oud Militairen Indië en Nieuw-Guinea.
Maluku4Maluku roept een ieder op om woensdag 28 augustus om 18.45 uur naar de Rengerspark in Leeuwarden te komen. Met name Molukse en Indische nazaten om niet alleen te herdenken, maar ook eer en respect te brengen aan de Friese gevallenen. Meer informatie zal volgen binnen enkele dagen.
Geachte Leden van de “Commissie Herdenking 15 augustus Zwolle”,
Geachte autoriteiten, geachte aanwezigen,
Hartelijk dank dat u mij heeft uitgenodigd om u toe te spreken bij deze herdenking die voor het zeventiende jaar bij dit prachtige Indië monument wordt gehouden.
Dames en heren,
We hebben het allemaal wel eens gezien. Een naam, gekrast of geschreven op de wc-deur van een buurtkroeg of sportcomplex. Initialen die in de stam van een boom zijn gekerfd. Graffiti in alle soorten en kleuren op treinen, muren, geluidsschermen en viaducten. Het zit diep in de aard van de mens om herinnerd te willen worden. Niemand wil leven om daarna in vergetelheid te raken. We willen iets tastbaars achterlaten. Het verschil maken.
Het verschil maken, dat wilden ook de 15 Zwolse mannen die in de periode 1945-1949 werden uitgezonden naar het voormalig Nederlands-Oost Indië en daar het leven lieten. Hun namen zijn niet op een wc-deur gekalkt, niet in een boom gekerfd, en niet als graffiti ergens opgespoten. Nee, hun namen zijn zorgvuldig aangebracht op de plaquettes op dit monument. Dat hebben zij ook niet zelf gedaan, dat is gedaan door de nabestaanden en de opvolgers van de oorlogsgeneratie. Zij zijn het die hebben besloten dat we hen aan de vergetelheid willen ontrukken.
Vandaar dit monument….
Vandaar dit moment….
Op 15 augustus 1945 kwam er door de capitulatie van Japan officieel een einde aan de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden.
Een kantelpunt in onze geschiedenis. Maar helaas, voor velen was de ellende toen nog niet voorbij. In de jaren die volgden, kwamen ruim 6.000 Nederlandse militairen om in het voormalig Nederlands Oost-Indië en
Nieuw-Guinea. En een veelvoud was lichamelijk en, of psychisch gewond geraakt. Trauma’s waaronder zij vaak tot aan hun overlijden gebukt gingen of waarvan zij, indien nog in leven, tot op de dag van vandaag last hebben.
Bij dit monument willen we hen erkenning geven en ons respect betuigen.
Maar wij gedenken ook alle andere slachtoffers.
De tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen die tijdens de Japanse bezetting in de periode 1941-1945 omkwamen in het voormalig Nederlands-Indië, en in andere delen van Oost Azië.
En allen die het leven lieten in de dekolonisatie-periode die begon op 17 augustus 1945 en eindigde met de overdracht van Nieuw-Guinea aan Indonesië op 15 augustus 1962. Vandaag nog maar 57 jaar geleden.
Herdenken: waarom doen we dat ? En waarom is het belangrijk ? Iedereen die ooit een dierbare heeft verloren, weet dat herdenken een wezenlijk onderdeel is van de verwerking van het verlies. Maar dat is niet de enige reden waarom we hier bijeen zijn. Geschiedenis heeft altijd invloed op de toekomst. De gebeurtenissen uit het verleden helpen ons de gebeurtenissen van nu en van de toekomst te duiden. Wat vandaag gebeurt, is morgen geschiedenis.
Voor velen van ons is oorlog, en dat is eigenlijk maar gelukkig ook, iets dat we alleen kennen uit boeken, films, artikelen en foto’s in de media en van oorlogsmusea of video’s op YouTube. Wij kunnen ons nauwelijks voorstellen dat wat wij als normaal beschouwen vrijheid, vrede, de ruimte om onze eigen keuzes te maken. Is in andere delen van de wereld
helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Toen niet, en nu nog steeds niet. Daarom mogen we, nee, moeten we dankbaar zijn dat wij hier in Nederland in vrijheid leven. Maar weinigen weten hoe het is om te leven in onvrijheid, in een voortdurende staat van alertheid, in doodsangst.
Dat wisten wel de 15 Zwolse militairen die omkwamen. Maar ook de uitgezonden militairen die wel terugkeerden. En de KNIL militairen, de krijgsgevangenen en dwangarbeiders, de geïnterneerden, de buitenkampers en de talloze anderen die grof geweld, bedreiging en intimidatie, honger, ernstige ziektes, uitputting en onderdrukking aan den lijve hebben ondervonden.
(Nationale Indië Herdenking in Den-Haag wordt niet over de KNIL gesproken, laat staan dat er Ambonezen(Molukkers) een prominent plaats hebben. De Indische personen die ons allen boycotten? Waar waren de familie-leden of vrienden van Stoove en Van Genugten en of Silfraire op erevelden in Jakarta, om te herdenken? AmNed Basodara Gadong brengt elk jaar 15 augustus eer en respect tegenover alle slachtoffers. Hier het bewijs)
Dat is een realiteit waar wij zelden bij stilstaan. Een herdenking als deze schudt ons, al is het maar voor even, wakker en zet ons weer op scherp. Maakt dat wij onze zegeningen bewuster tellen. Maar die dankbaarheid komt met een verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid om deze belangrijke, maar broze waarden nu en in de toekomst te koesteren en beschermen. Je zou dat de diepere betekenis van herdenken kunnen
noemen: de opdracht die we aan onszelf geven. Namelijk, diep laten doordringen dat vrede en veiligheid voortdurende aandacht eisen. Voortdurend onderhoud dat consequent moet worden uitgevoerd, ook al kost dat tijd, geld en moeite. Op individueel niveau kan dat door verdraagzaamheid en naastenliefde te betonen, polarisatie in onze maatschappij tegen te aan en kritisch te zijn als checks en balances verstoord dreigen te raken. We zouden er naar mijn mening goed aan doen dit als een plicht op te vatten.
Voorkomen is beter dan genezen. Het is een verschrikkelijk alternatief om een oorlog te ondergaan om te ontdekken wat het dierbaarste is in ons leven. Een oorlog, dat wil niemand. En toch leven we in een complexe fase van de geschiedenis. Waarin de internationale orde die na de Tweede Wereldoorlog met grote offers is opgebouwd, in snel tempo lijkt af te brokkelen. Waarin de ongekend lange periode van vrede en welvaart in Europa onder grote druk staat.
“Ervaringen uit het verleden hebben in het heden de functie
van les voor de toekomst”,
Wij herdenken om ons geheugen op orde te houden. Om niet te vergeten.
En wij mogen niet vergeten, opdat wij niet vervallen tot gedrag dat leidt tot herhaling van historische tragedies. Tragedies die aan veel mensen het leven hebben gekost en onnoemelijk veel leed hebben veroorzaakt. Dáárom herdenken wij.
Ik wens u allen toe dat u deze plechtigheid nog vele jaren in vrede en in goede gezondheid mag herhalen.
Dank u wel voor uw aandacht
