Vorige week vrijdag 6 maart was er een zaak of te wel een hoorzitting van de Federatie Indische Nederlanders(FIN) tegen programmamaker Coen Verbraak van BNN/VARA in de Raad van Journalistiek in Amsterdam. Inzet was de leugenachtige informatie die werd verspreid door Verbraak. Want Verbraak weigerde het hele verhaal te vertellen in zijn documentaire, hij sloeg bewust de “Bersiap” over. Waar 30.000 mensen werden verkracht, in vieren gedeeld, en vermoord. En ook nog eens 15.000 mensen werden vermist! Dit werd gedaan door jongeren(pemuda’s) die getraind waren door de Japanse bezetter. Of te wel de vrienden van Hitler, en Mussolini in de jaren 1940-1945 dat is een detail die ook overal wordt overgeslagen. Wanneer Verbraak zogenaamd een goed documentaire wenst te maken, en dat als feitenrelaas wilt gaan neerzetten. Dient hij dit mee te nemen.

Tweede en derde generatie binnen KNIL Ambonezen advocatencollectief opkomend voor onze eerste generatie….kijk onderaan van dit bericht! Rechts advocate Aimee Timorason

FIN is daar tegen opgestaan, met medeweten van Maluku4Maluku. Maluku4Maluku stond en staat daar achter. Maluku4Maluku die als enige in Nederland een veteranentelevisie-programma maakt onder de naam Veterans4Veterans via Salahutu TV (op Salto TV Amsterdam), vroeg toestemming aan om tv-beelden te maken. Daarnaast ook interviews te maken voor en na de zitting. Er vanuit gaande dat BNN/VARA staat voor persvrijheid, transparantie en democratie, stonden wij klaar om vrijdagmiddag er naar toe te gaan. We hadden volgens de richtlijnen een schriftelijke verzoek ingediend. Maar Coen Verbraak en BNN/VARA gaven geen toestemming om wat voor beeld of geluidmateriaal te maken van de zitting. Wel vreemd, men onthield zich zelf van elke commentaar! Verbraak in zijn documentaire laat veteranen spreken maar over bepaalde gebeurtenissen. Er wordt eenzijdig het verhaal toegelicht. Verbraak had journalistiek gezien wederhoor moeten plegen. Of een kwestie moeten uitzoeken, zodat de waarheid benaderd gaat worden. Hoor en wederhoor dient gepleegd te worden. Veterans4Veterans doet dit ook! Kijk maar naar de aflevering, waarin wij ook de veteraan de mogelijke namen laten noemen, zal helemaal onderin geplaatst worden.

Want elke programmamaker kan beeldmateriaal knippen en plakken en zo een vertekend beeld gaan presenteren. Het is dan ook vreemd dat door velen de documentaire-serie “Onze jongens op Java” gezien wordt als juiste weergave van de oorlogshandelingen in Nederlands-Indië door het verbieden van openheid van zaken richting het publiek via Veterans4Veterans wordt dit tegengesproken. Want wanneer je niets te verbergen hebt geef je de pers gewoon toegang. De productie “Onze jongens op Java” is een grote leugenachtige schimmenspel. Want hoe kan men de subsidie-truc noemen dat een bv van Jeroen Paauw bij de productie is betrokken geweest.

Over de lijken van alle slachtoffers(welke partij dan ook) werd er geld verdiend tijdens het produceren van “Onze jongens op Java”! Hoe kan men dit ooit nog serieus nemen?

Hij moet zich er niet mee bemoeien!

De koning had zich er ook niet mee moeten bemoeien! Natuurlijk zijn de economische belangen van de Koninklijke Shell belangrijk, maar zij waren niets zonder de militairen(veteranen) toen en ook nu niet. De verantwoordelijken die de toespraak goedkeurden en het geheim hielden voor de Nederlandse samenleving, dienen zich te beseffen dat er wel degelijk nog veteranen leven plus nabestaanden. Die hierdoor al hun oorlogstrauma’s weer herbeleven, krijgen zij ook excuses? Of extra nazorg in deze tijden. Maluku4Maluku leest op het internet dat er nu veteranen zijn die weigeren tijdens Veteranendag defilé willen lopen, zodat zij de koning en premier niet meer hoeven te salueren. Daar moet over nagedacht worden door het koningshuis, wanneer men in woorden alleen maar respect uitspreekt naar Nederlandse veteranen. Maar in daden daar niets van laat zien!

Koninklijke Shell logo rechts boven, het koningshuis is groot aandeelhouder.

De koning spreekt ook zijn grootmoeder koningin Juliana tegen die pas op 27 december 1949 via een verdrag met Sukarno de staat Republiek Indonsia Serikat erkende. Later werd de term Serikat te niet gedaan, dus de erkenning van de staat Indonesië is ook totaal ongepast!

De veteranenplatform heeft ook geen goede stellingname genomen in het verdedigen van de veteranen die onder de Nederlandse krijgstucht hebben gediend. De veteranenplatform dient ten alle tijde op te komen voor veteranen! Mooi weer praatjes koopt geen enkele veteraan iets voor! Maluku4Maluku zou dit voorjaar mogelijk gaan toetreden in het Veteranenplatform, maar zal dit na deze uitspraak gaan heroverwegen. Mogelijk ook hier in gaan wij eigen koers varen.

Ook zij, Veteranenplatform, vergaten de bersiap te vermelden in hun verklaring. Lees hier het een artikel over bersiap! MAAR KIJK OOK ONDERAAN NAAR AFLEVERING VAN VETERANS4VETERANS OVER BERSIAP EN OVER HET VERRAAD VAN DE KNIL AMBONEZEN:

De Bersiap: een vergeten golf van etnisch geweld

Geen ander land heeft de moord op zoveel medeburgers zo gelaten geaccepteerd als Nederland in de Bersiapperiode. Historicus Frederick spreekt van ‘post-koloniaal geheugenverlies’.

Interview Meindert van der Kraaij 18 november 2013

De Amerikaanse historicus William H. Frederick (72) heeft praktisch zijn hele wetenschappelijke carrière gewijd aan de geschiedenis van Indonesië. Nooit echter heeft hij goed begrepen waarom Nederland zich zo bar weinig gelegen heeft laten liggen aan de Bersiap, de periode waarin de waanzin de naar onafhankelijkheid snakkende Indonesiërs in de greep kreeg.

Frederick wil de ogen van Nederlanders openen voor de golf van etnisch geweld die begon in oktober 1945. Nederlanders – net bevrijd uit Japanse interneringskampen -, Indo’s en minderheden zoals Molukkers, Chinezen en Timorezen waren plotseling hun leven niet zeker. Jonge Indonesische strijders zagen in de door Soekarno uitgeroepen republiek een vrijbrief om te moorden. Zij wilden voorkomen dat Nederland na de capitulatie van Japan in staat zou zijn om het koloniale gezag te herstellen. Er vielen duizenden slachtoffers.

De Bersiapperiode is zonder twijfel een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Indonesië én die van Nederland, zegt Frederick. Hij kent geen ander land dat de moord op zoveel medeburgers zo gelaten heeft geaccepteerd en vervolgens is vergeten.

Hebben Nederlandse autoriteiten die gruwelijke periode weggedrukt omdat die de onmacht van de toenmalige Nederlandse overheid onbarmhartig in het daglicht stelde?

“Dat is niet de belangrijkste reden, hoewel dat wellicht heeft meegespeeld. Ik geloof dat het eerder te maken heeft met de Nederlandse terughoudendheid, tot op de dag van vandaag, om de Indonesische revolutie te erkennen als een echte revolutie die buitensporig gewelddadig en complex was. Ik bespeur nog steeds de tendens bij zowel niet-Indonesiërs als Indonesiërs om die revolutie als min of meer onschuldig en, althans op wereldschaal, als niet zo gewelddadig te beschouwen. De cijfers – genocide op minstens 20.000 mensen, een veelvoud daarvan aan moorden op Indonesiërs en een totaal dodenaantal tussen de 250.000 en 300.000 – wijzen op een andere werkelijkheid.

“Maar ook kan hebben meegespeeld, zeg ik even in een sombere opwelling van realisme, dat men zich heeft gerealiseerd dat een tijdig en volledig begrip van de Bersiap de deur zou hebben opengezet voor schadeclaims tegen de Nederlandse overheid.

“Het verbaast me wel dat de Bersiap geen grotere rol in de Nederlandse media heeft gespeeld. De Indische gemeenschap was misschien bang dat ze als huilebalken zouden worden weggezet of dat ze eenvoudigweg niet zouden worden geloofd, omdat ze het zelf nauwelijks konden geloven. Herman Bussemaker maakte de Bersiap zelf mee en schreef er een indringend en volledig boek over (‘Bersiap! Opstand in het paradijs’), maar gebruikte nergens de term massamoord of genocide. Waarom niet? Ik heb geen flauw idee.”

Hoe komt het dat de begrippen Bersiap of Bersiaptijd in Nederland zo weinig bekendheid hebben?

“Het begrip Bersiap (wees paraat) kent een Indonesische oorsprong en is later door de slachtoffers overgenomen. In Indonesië is het begrip, al dan niet bewust, snel verdwenen. Vreemd genoeg is dat ook in Nederland gebeurd. In de Tweede Kamer bijvoorbeeld is het voor het eerst in 1948 gebruikt en daarna tot 1950 nog twee keer, maar daarna is het verdwenen.

“Het valt me op dat Nederland zo weinig kennis over of sympathie voor de slachtoffers had. De herinnering aan die periode is levend gehouden door de Indische en Nederlandse families die onder de Bersiap hebben geleden. Ik denk dat de feiten wijder verspreid waren dan we nu aannemen, maar er werd voor 1969 niet in het openbaar over gepraat. De jongere generaties weten er niets meer van tenzij hun ouders daarover hebben verteld. Maar ik ken genoeg slachtoffers die zelfs tegenover hun kinderen weigeren daarover te praten.

“We hebben te maken met post-koloniaal geheugenverlies, waarvan we ons kunnen afvragen in hoeverre dat doelbewust is. Natuurlijk zwijgt in Indonesië iedereen erover. Mensen die na de revolutie zijn geboren, weigeren het zelfs te geloven als ik daarover begin. Ze noemen het Nederlandse propaganda.”

Frederick beschrijft in zijn artikel in Journal of Genocide Research hoe de Bersiap verliep in de stad Surabaya op Oost-Java. De spanningen liepen daar hoog op door het zogeheten vlagincident op 19 september 1945, waarbij een prominent Indo-leider werd vermoord door Indonesische jongeren, omdat hij met een Nederlandse vlag stond te zwaaien. Indonesiërs kregen kort daarna de beschikking over grote hoeveelheden wapens afkomstig van het Japanse leger. Het geweld in Surabaya begon met de executie van Japanse gevangenen door een Indonesische bende die vervolgens leiders van de politieke partij PRI dwong om letterlijk het bloed van de zwaarden te likken.

Het vormde de voorbode van ‘bloody Monday’ op 15 oktober toen grote aantallen Nederlanders en Indo’s gevangen werden genomen en onder meer naar de Simpang Club werden gebracht, een etablissement dat voor de oorlog alleen voor blanken toegankelijk was. Daar hoorden en zagen gevangenen meer dan de bedoeling was, volgens Frederick.

Gevangenen moesten zich tot hun ondergoed uitkleden en werden daarna geschopt en geslagen en bewerkt met knuppels en geweerkolven. Daarna was er een tribunaal waarin zogenaamd recht werd gesproken. Deze tribunalen wekken volgens Frederick de indruk dat zaken van hogerhand zorgvuldig gepland waren. Enkele overlevenden die toestemming kregen om naar het toilet te gaan, kwamen in ruimten waar zij bloedige lichaamsdelen op de grond zagen liggen en waar dode lichamen aan het plafond hingen. Volgens getuigen verdwenen veel lichamen in het kanaal achter de Simpang Club.

“Het hele wrange is dat er op het terrein van de Simpang Club een monument is verrezen”, vertelt Frederick, “dat de anti-koloniale strijd en nationale trots verheerlijkt. Geen woord over wie daar zijn vermoord, waarom en door wie. Het laat zien dat naties normaal gesproken niet de kans grijpen om de minder plezierige kanten van hun geschiedenis te onthullen.”

In hoeverre waren politieke leiders bij de moorden betrokken? Was de Bersiap van bovenaf georganiseerd?

“Dat is een moeilijk te beantwoorden vraag. Bepaalde leiders van de pemuda’s (laagopgeleide jongeren – red.) planden een voedselboycot van Nederlanders en Indo’s. Mogelijk gebeurde dat op gezag van hogerhand. Het is mogelijk dat het idee om mensen te arresteren en gevangen te zetten via dezelfde lijnen is gelopen. Was het een vooropgezet plan om die gearresteerde mensen ook te vermoorden? Dat betwijfel ik. De jonge, heethoofdige en radicale leiders rekenden er niet op dat sommigen van hun vrienden zo opgingen in het moorden, aangewakkerd door de geur van bloed. Daarnaast onderschatten ze het enthousiasme waarmee minder hoog opgeleide jongeren aan het moorden sloegen.

“Toen het moorden eenmaal wijdverbreid was, was het eigenlijk ook te laat en had de PRI de handen vol aan damage control door te ontkennen dat de genocide had plaatsgevonden. Of leiders als Soekarno en Hatta op dat moment al weet hadden van de genocide, dat weet ik niet. Ze wisten wel dat er iets verschrikkelijks te gebeuren stond dat ze niet in de hand konden houden.

“De manier om jonge radicalen in de hand te houden was door het leger opdracht te geven Nederlanders te arresteren. In Surabaya werkten het leger en jongeren voor een deel zelfs samen. Uiteindelijk kreeg het leger de zaak in de hand en evacueerde het de Nederlanders die de geweldsgolf hadden overleefd naar voormalige Japanse interneringskampen, omdat dat de enige manier was om hen te beschermen.”

Waren zij gijzelaars?

“In essentie wel, denk ik. De Indonesische regering wilde niet dat zij afgeslacht werden, want wat heb je aan dode gijzelaars? De gevangen genomen Nederlanders speelden een rol bij de onderhandelingen over onafhankelijkheid. Enkelen van de politieke en militaire elite zullen wellicht ook enige sympathie en mededogen hebben gehad met hun gevangenen, maar niet veel. Een interessante en nooit onderzochte vraag is wat Nederlandse politici en gezagsdragers eind 1945 wisten en/of geloofden van de verhalen over de moordpartijen.”

Wat kunt u zeggen over de motieven van de pemuda’s?

“We weten natuurlijk niet wat precies in de hoofden van de daders op dat moment omging. Maar duidelijk is dat zij erop uit waren om het Nederlandse smaldeel kapot te maken, zodat zij geen hulp konden bieden aan Nederlandse strijdkrachten. Er zijn veel pogingen gedaan om de daden van de pemuda’s psychologisch te verklaren, maar ik vind dat riskant, omdat je gaat generaliseren.”


In uw stuk in Journal of Genocide Research beweert u dat de Bersiap niet een paar maanden duurde, zoals tot nu toe wordt aangenomen, maar veel langer en dat er zelfs sprake was van een tweede Bersiap.

“Het bewijs hiervoor komt uit talloze rapporten van militaire en lokale overheden die er in heroverde gebieden kwamen na de eerste politionele actie. Velen stuitten op massagraven – met lijken van Nederlanders, Indo’s en Chinezen – en plaatsen waar nog sporen waren van moorden en executies. Dit soort zaken werden ook na de tweede politionele actie ontdekt.”

“Het karakter van die ’tweede’ Bersiap was wel anders dan de eerste. Die werd niet uitgevoerd door pemuda’s, want die waren daar niet, maar door dorpelingen die daartoe waren aangezet door militairen en milities. Veel hiervan is door autoriteiten afgedaan als ‘rampok’ (roof of plundering), maar ik heb daar ernstige twijfels over.”

Er is veel onzekerheid over de vraag hoeveel mensen tijdens de Bersiap zijn vermoord. Die hebben sinds 1945 tussen de 3500 en de 28.000 geschommeld. Wat denkt u?

“Dit is een geweldig probleem. Intuïtief, na jaren onderzoek in papieren die wel beschikbaar zijn, vrees ik dat de hoge getallen het meest waarschijnlijk zijn. De Indische Pensioenraad verklaarde op een zeker moment dat er 20.000 vermisten waren. Tel dat maar op bij het aantal mensen, 8.000, van wie we zeker weten dat zij tijdens de Bersiap zijn overleden. Het archief van de Pensioenraad ligt uit elkaar, dus het valt niet mee om dat getal van 20.000 te reconstrueren. Het is duidelijk dat het aantal slachtoffers een urgent onderzoeksprobleem is.”

In uw artikel in het genocidetijdschrift schrijft u vooral over de incidenten in Oost-Java. Hoe zat het met dit geweld in andere delen van het land?

“Het meeste en het meest extreme geweld kwam voor in Jakarta en steden van Oost-Java, Bandung bijvoorbeeld, en op een kleinere schaal in Centraal-Java. Er was ook geweld op Sumatra, maar omdat daar minder Nederlanders en Indo’s waren, richtte dat zich meer op de elite.

“Op andere plekken in de archipel voorkwamen Australische en andere troepen dat het geweld op grote schaal kon plaatsvinden; ook waren daar veel minder Nederlanders dan op Java.”

De Nederlandse regering heeft het verzoek van drie belangrijke instituten om een diepgravend onderzoek te doen naar de dekolonisatie van Nederlands-Indië naast zich neergelegd. Wat vindt u daarvan?

“De argumentatie van minister Timmermans van buitenlandse zaken dat instituten dit onderzoek maar uit hun eigen budget moeten financieren, vind ik zeer mager. We weten dat een grootschalig onderzoek kostbaar is en dat het Niod, het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde en het Nederlands Instituut voor Militaire Historie dat niet kunnen bekostigen in tijden dat ze bovendien van diezelfde regering hard moeten bezuinigen.

“De echte reden ligt volgens mij eerder op diplomatiek terrein. Ik begrijp dat de Indonesische regering geen zin in een onderzoek heeft, omdat ze niet trots zullen zijn op de Bersiap. Ook begrijp ik dat Nederlandse diplomaten in Jakarta van een onderzoek nerveus worden, omdat dit hun leven gecompliceerder kan maken. Waarom Timmermans zich door Indonesië iets laat zeggen over wat historici in Nederland mogen bestuderen, is me een raadsel.

“Natuurlijk is dat onderzoek hoogst noodzakelijk. Het gevaar is dat Nederland voor altijd blijft zitten met een simplistisch en volkomen verkeerd beeld van de dekolonisatie. Vanuit een historiografisch perspectief bestaat het gevaar dat de naoorlogse periode bevroren blijft in een simpel zwart-tegen-wit-, goed-tegen-slecht-tableau, dat ons werkelijk helemaal niets leert over de werkelijkheid van de van beide zijden gewelddadige dekolonisatie. Het leert ons ook helemaal niets over de rollen die voormalige koloniale grootmachten en de voormalige koloniën in de huidige wereld moeten spelen. Dat klinkt behoorlijk pompeus, maar het is wel waar.”

Tekst vanuit artikel van De Trouw wordt hier geplaatst omdat het nu in drie talen gelezen kan worden:

https://www.trouw.nl/nieuws/de-bersiap-een-vergeten-golf-van-etnisch-geweld~b015a95c/

Maluku4Maluku zal deze week ook een brief richten aan koning Willem-Alexander, en ingaan op zijn uitnodiging om over bepaalde onderwerpen binnen het KNIL Ambonezen dossier te gaan bespreken.

Afgelopen donderdag is de beslissing genomen door het bestuur van Maluku4Maluku afscheid te nemen van Simon Bornstein. De laatste maanden kon niet meer gesproken worden over een soepele samenwerking, Nadat Bornstein over de ontmoeting in Almere een andere versie van de waarheid op het internet plaatste, moeten wij als Maluku4Maluku afscheid van hem nemen. Want er bestaan te veel leugens binnen onze strijd naar erkenning en waardering, binnen het KNIL PAYBACK!

Links Simon Bornstein, midden Rabbijn Stiefel, daarachter met groene cap plus stropdas Daniel Gerritsen

Rabbijn Simon Bornstein® op werkbezoek bij Rabbijn Stiefel in Almere.Rabbijn Stiefel heeft in het afgelopen decennium een bloeiende orthodox-Joodse gemeenschap opgebouwd rond het door hem geïnitieerde Joodse gemeenschapscentrum waar wekelijks circa veertig personen de gebedsdiensten op Sjabbes bezoeken. De ontvangst was uitermate warm en collegiaal. Dankbaar.

https://rabbinaatalkmaar.blogspot.com/2020/03/

Onderstaande tekst bij de foto publiceerde Simon Bornstein over de ontmoeting waar Maluku4Maluku speciaal voor was uitgenodigd. De organisatie lag bij Daniel Gerritsen(Special in Uniform – Nederland) waarvan Simon Bornstein over schrijft dat hij gemeden moet worden door onze organisatie. Maluku4Maluku had Simon Bornstein bewust niet meegenomen, maar hij verscheen een half uur na aanvang van het evenement(had zichzelf uitgenodigd,en droeg een trui met marine-emblemen). Ook wist hij aan onze televisie-team te vertellen dat het initiatief “Special in Uniform” niet zoveel voorstelde! Maluku4Maluku zal Special in Uniform gaan helpen om meer voeten aan de grond te gaan krijgen in Nederland. Omdat dit een goede maatschappelijke verantwoordelijke initiatief is, op basis van menselijkheid en anti-discriminatie. Bornstein omschrijft de avond als werkbezoek aan Rabbijn Stiefel? Dat is een grove leugen, onze veteranentelevisie-programma zal ook daar zendtijd aan besteden in de volgende aflevering van Veterans4Veterans. Zodat men alle leugens die nu verspreid worden door Bornstein zelf kan beoordelen, en mogelijk veroordelen. Maluku4Maluku zal zijn eigen koers blijven varen, en daarin passen samenwerkingsverbanden in, waaronder met Joodse organisaties. Welke? Kunt u in dit nieuwsbericht aantreffen:

Simon Bornstein durfde ook nog eens afgelopen vrijdag een bericht op het internet te verspreiden, dat hij namens de FNV Amsterdam mocht spreken. Dat de FNV niet meer achter de strijd naar erkenning voor de schendingen van mensenrechten en onrecht wat de KNIL Ambonezen was aangedaan kon staan, naar aanleiding van activiteiten van frontman Leo Reawaruw. Maluku4Maluku heeft contact gelegd met FNV Amsterdam, daar werd een totaal andere uitleg gegeven. Daar is ook van de kant van Maluku4Maluku duidelijk gemaakt dat wij weigerden om van geld te profiteren uit de kas van de FNV. Omdat wij allen de FNV een goed hart toedragen. Ook daarin vaart Maluku4Maluku zijn eigen koers!

Simon Bornstein pretendeert dat hij als zogenaamde ambassadeur meer inzicht moest hebben over allerlei zaken. Ook de stappenplan om een groot en nieuw project ten behoeve van hulp aan de slachtoffers van de aardbevingen stelt hij zijn vraagtekens bij. Maluku4Maluku kunt u allen verzekeren dat het dagelijks bestuur bezig is met een baanbrekende hulpplan die zijn weerga niet kent. Daar is een bedrag voor nodig van rond de 35.000 euro daar reserveren we geld voor. Het plan om op zaterdag 6 juni 2020 een groot festival te gaan organiseren in de Veluwehal in Barneveld ligt in deze stappenplan. Mogelijk zal dit door de corona-virus naar een andere datum gaan! Hier zal binnenkort een beslissing over vallen binnen Maluku4Maluku.

Corona-virus brengt crisis in Nederland kijk naar informatie filmpje

Simon Bornstein is doordat de laatste maanden alles stroef verliep niet meer overal op de hoogte gebracht! Simon Bornstein zal mogelijk weer actief worden bij een of andere Indisch Platform, wij wensen een ieder veel succes met hem.

http://rabbinaatalkmaar.blogspot.com/2020/03/rabbijn-simon-bornstein-staakt-inzet.html?m=1

Zijn bericht over Maluku4Maluku is inmiddels verwijderd van zijn blog. Wat raar is, maar wel waar. Daar zijn redenen voor, die hij zelf mag bekend maken. Het was weliswaar nep-nieuws, maar ene Brenda Suitela(KOZP) die hem vorig jaar een “valse Jood” noemde gaat verder met het nep-nieuws te verspreiden. Trouwens iemand een “valse Jood” noemen is een racistische opmerking mogelijk heeft Brenda Suitela dat niet door! Maar ze staat bekend als een persoon die vaker bevolkingsgroepen beledigde op basis van huidskleur, ras, of geloof. Brenda Suitela staat nu totaal voor schut nu ze via privé-berichten op Facebook het nep-nieuws verspreid van de door haar genoemde “valse Jood”!

Brenda Suitela is actief in het project Building the BaiLeo, op zich geen probleem. Maar zij jagen achter een subsidie aan van 25.000 euro per jaar voor een termijn van drie jaar. Maluku4Maluku weigert deze subsidie omdat dit het restant geld is wat gereserveerd was voor het uitbetalen van de salarissen van de KNIL Ambonezen. Of te wel de zogenaamde “backpay”- regeling wij als Maluku4Maluku vinden deze subsidie een regeling van bloedgeld en lijkenpikkerij van de KNIL veteranen die overleden zijn. Dit is geen nep-nieuws of leugen! Bewijs? U kunt dit nalezen bij de goedgekeurde projecten:

https://www.dus-i.nl/subsidies/collectieve-erkenning-van-indisch-en-moluks-nederland

Binnen het project Building the BaiLeo is naast Brenda Suitela, ene Romy Rondeltap en Rochelle van Maanen actief. Zij verstoorden een avond waar een forum was georganiseerd in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam. Verspreiden toen nep-nieuws of leugens rondom frontman Reawaruw, belden zelfs de politie. Reawaruw werd onterecht staande gehouden! Na kijken van beelden werd er excuses aangeboden door de politie, en kon onze frontman gewoon naar huis gaan. Deze dames die op zoek zijn naar hun identiteit hebben ondanks dat Reawaruw onterecht werd staande gehouden, houden zich vast aan leugens. Hoe kan een project als Building the BaiLeo zich nog staande houden binnen de Molukse normen en waarden. Zij allen hebben ook niet door dat Nederlandse politieke partijen zoals PVV en Forum van Democratie binnen de Nederlandse democratie vallen. Geen criminele organisaties zijn, en deel uitmaken van het Nederlandse politiek bestel. Waarvan zij hun subsidies en andere rechten aan ontlenen. Kan je daar niet mee leven? Dan adviseer ik hun allen te emigreren, of kan je dit niet zo zwart wit stellen. Want dat doen zij wel toch met al hun leugens en nep-nieuws, of zie ik dit verkeerd? Kijk naar onze YouTube-kanaal en lees vooral de beschrijving

Maluku4Maluku is bezig met advocatencollectief(inclusief Leo Reawaruw) met onder andere Michael Ruperti en Aimee Timorason van Cleerdin & Hamer Advocaten en Vincent Dolderman en Rob Remie van Dolderman Letselschade Advocaten om de KNIL PAYBACK binnen te halen. Daar spreekt men over militaire ereschulden die gelden voor de eerste en tweede generatie KNIL Ambonezen! Ben je al aangemeld? Want er is maar een organisatie die dit aan de kaak gaat stellen. Of wacht je weer 70 jaar? MELD JE AAN:

Willem den Engelsman is Nederlandse veteraan, tevens drager van de Dapperheid-onderscheiding in oorlogsituaties. Actief als Korps Speciale Troepen onder kapitein Westerling de voorloper van Korps Commando Troepen. In deel twee ook aan het woord zijn dochter Emmy over de nazorg die Nederland geeft aan zijn veteranen. Moeten wij nu concluderen dat Nederlandse veteranen een mindere behandeling krijgen in zorg en nazorg dan een gelukzoeker en of asielzoeker? De discussie waarin men beweert dat de militairen die naar Nederlands-Indië gingen en de KNIL Ambonezen moordenaars en of oorlogsmisdadigers zijn? Daar heeft deze Nederlandse oorlogsheld ook een antwoord op! Duidelijk en oprecht in beeld gebracht een andere versie van “Onze jongens op Java”!

2 reacties op “Koning, Coen Verbraak, Simon Bornstein, en meer leugens

  1. Daarom leo ik had sinds t excuus van WA gezegd t was wederzijds. Ik hoop dat de excuus van uit Indonesie er ook komt. Maar nogmaal t was handelsmissie deze excuus was misplaats op en top .selamat

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *