Ook de tweede en zelfs derde generatie Molukkers in Vught heeft nog last van onverwerkte trauma’s door wat hun ouders meemaakten. Nazorg en financiële compensatie moeten het leed verzachten.
Miranda van Houtum voor Brabants Dagblad 3 november 2020
De vader van Hans Parinussa uit Vught was KNIL-militair. Jarenlang vocht hij in Nederlands-Indië en hij overleefde ternauwernood de Japanse bezetting. In 1951 werd hij samen met vele anderen op dienstbevel met de boot naar Nederland gebracht. Hij was zijn baan kwijt, kreeg geen soldij meer en later ook geen pensioen. Zes maanden zou het verblijf duren, maar het werd levenslang. De gruwelijkheden die hij meemaakte bleken traumatisch, voor hemzelf maar later ook voor zijn kinderen. ,,Wij kregen regelmatigde volle laag”, schetst Parinussa. ,,We werden geslagen met riemen en opgevoed met de harde hand. Als kind begrepen we dat niet. Dat besef kwam pas later, toen we de verhalen kenden. We vonden het toen niet zo gek dat de onverwerkte trauma’s op ons werden botgevierd, maar ondertussen namen we die trauma’s wel over.”
Later vonden we het niet zo gek dat de onverwerkte trauma’s op ons werden botgevierd maar ondertussen namen we de trauma’s wel over
Opstandig
Parinussa wil niet te veel in detail treden, maar ook zijn leven werd er flink door overhoop gegooid. ,,Als puber was ik opstandig. Er werd thuis altijd negatief gesproken over de overheid: dat ze ons lieten stikken en in concentratiekampen stopten met muren en bedden van stro. Op latere leeftijd liep mijn relatie stuk en ik kampte met verslavingen.” Parinussu is volgens Leo Reawaruw, voorman van de stichting Maluku4Maluku, een van de vele Molukkers met onverwerkte trauma’s. Eindelijk is er volgens hem zicht op nazorg en extra compensatiegeld (200.000 euro per gezin)
voor KNIL-veteranen. ,,En als die niet meer leeft, gaat dat bedrag naar zijn partner of kinderen. Dat is Nederland aan de KNIL-militairen verschuldigd. Die mensen en hun families zijn lang genoeg aan het lijntje gehouden. Het zou mooi zijn als de ereschuld volgend jaar wordt ingelost. Dan herdenken we dat zeventig jaar geleden de KNIL-Ambonezen naar Vught kwamen. Vught was destijds het grootste kamp.”
Namens Maluku4Maluku ondertekende Reawaruw recent samen met kolonel Ludy de Vos, directeur van Veteraneninstituut, de intentieverklaring ‘Veteranen en Familie zorgprogramma KNIL-Ambonezen’. ,,Het gaat ons niet alleen om het geld, maar vooral ook om juiste nazorg”, schets hij. ,,Daarom zetten we ook in op speciale steunpunten in Molukse wijken waar veteranen en hun familie hulp kunnen krijgen, want die is hard nodig
Nachtmerries
José Imlabla, kleindochter van twee Molukse oud KNIL-militairen en gestalttherapeut, bevestigt dat. Ze helpt Molukkers bij het verwerken van trauma’s en kent vele verhalen van zowel fysieke als geestelijke mishandeling. ,,Mensen zitten soms jaren aan de medicijnen, omdat ze vroeger aan hun polsen werden opgehangen of werden geslagen met koppelriemen. Ze hebben nachtmerries, zien de beelden weer terug. Ze denken soms zelfs dat het allemaal normaal was.”
Mensen zitten soms jaren aan de medicijnen omdat ze vroeger aan hun polsen werden opgehangen of werden geslagen met koppelriemen
Dirk Beffers uit Vught groeide op op woonoord Lunetten, maar had ‘geluk’. ,,Mijn vader kon redelijk met zijn verleden omgaan. De omstandigheden in de barakken waren slecht en hebben waarschijnlijk bijgedragen aan het jong overlijden van mijn broer. Verder heb ik op het kamp best een fijne jeugd gehad. Andere jongens hadden het zwaarder en kregen lijfstraffen. Dat was echt barbaars.” ,,Ik heb geen trauma, denk ik”, zegt Beffers. ,,Het is wel zo dat wij nooit hebben geleerd om over dingen te praten. We zijn niet mondig. Onze ouders dulden vroeger geen tegenspraak. Daardoor schieten we in de communicatie soms tekort en zijn niet altijd in staat om voor onszelf op te komen.”
Reawaruw heeft goede hoop dat de regeling er komt. ,,Meerdere ministeries ondersteunen de intentieverklaring. Premier Rutte heeft zich hard gemaakt voor de veteranenstatus van de KNIL-militairen en dat ook publiekelijk uitgesproken”, redeneert de Maluku4Maluku voorman.
Einde artikel Brabants Dagblad, dit plaatsen wij omdat dit in drie talen gelezen kan worden. Voor het origineel:
https://www.bd.nl/den-bosch-vught/molukkers-willen-erkenning-voor-leed-en-compensatie-we-zitten-nog-steeds-met-onverwerkte-trauma-s~af7fdc58/
Dit bericht zal later bewerkt worden met foto-materiaal
Maluku4Maluku verwelkomt José Imlabla (kamp Vaassen nu wonend in Apeldoorn) als nieuwe ambassadrice. Imlabla is afgestudeerd Gestalttherapeut gespecialiseerd in transgenerationeel trauma Molukkers naoorlogse generatie. Zij zal een belangrijke rol gaan spelen in het Veteran & Family Care Programma KNIL Ambonezen. Gestalttherapeut Imlabla haar vader is zoon van KNIL veteraan van het eiland Babar en haar moeder is dochter van KNIL veteraan van het eiland Kei
Proud proud
Wat een mooi stuk!! En het bemoedigd dat een jonge generatie zich hierin mee beweegt
Klasse
Dank voor het delen.
Wat u stelt is ongetwijfeld juist en berust op verhalen die ik als echtgenoot van een van ambonese ouders afstammende vernomen heb.Beide zijden , er waren kinderen die een vader hadden die zelf met onverwerkte zaken zat en deze op zijn kinderen botvierde.Maar dan zouden alle ouderen van de eerste generatie zo gehandeld moeten hebben.
Dat is niet het geval, mijn vrouw en vele anderen hadden vaders die liefdevol met hun kinderen omgingen.
Eén voorbeeld stelde met hun liefde voor een klein groentetuin, de zorg voor andere leden binnen een woongemeenschap als zij hoorden dat een oom zijn zonen te hard aanpakken en trachten dit te voorkomen.
Gedragstherapie id op zich een mooie vak en staat ook hoog aangeschreven binnen onze samenleving.
Maluku4Maluku kan zich beter bezig houden net begeleiden van eenzame ouderen.Af en toe een praatje maken hoe het ermee gaat en waarmee ze k
behulpzaam kunnen zijn.
De jongens die met touw aan hun benen opgehangen werden ondersteunen.
Erkennen dat dit de oorsprong had in de niet nagekomen beloftes van de Nederlandse regering inzake een eigen r.m.s. staat is een niet te ontkennen gedrevenheid.Onderbrengen van groep -en van Molukse origine in barakken zoals in Vught-Westerbork en vele anderen met gemeenschappelijke sanitaire voorzieningen en enkele tientallen guldens
waarmee ze een heel gezin van moesten onderhouden in een vet vreemd kil land.
Maar het waren eigen keuzen.
Men had ook gerepatrieerd kunnen worden of van de barakken naar normale woonwijken kunnen verhuizen.
Molukkers hebben vele voorrechten (gehad) rijksgebouwendienst nam het gehele onderhoud voor hun rekening.
Bij iedere wij was een Moluks gemeenschapshuis en een.opbouwwerker woonwijken .Kerkgebouwen vaak voor een of meer stromingen aanwezig.
Huurhuizen waar alleen Molukse mensen gebruik van konden maken.
De eerste generatie hebben De tekenherkenning en een bedrag van 3000 gulden al voor vele jaren ontvangen.
Er zijn binnen het ministerie van soza medewerkers die zich speciaal richten op de problematiek van de Molukken aangenomen(titane)
De generatie waar mevr. Mobiele over spreekt heeft deze verworvenheden vrijwel allemaal verwaarloosd of in geld om laten zetten Onderhoud gebedshuizen 25 miljoen gulden indien ze zelf er oor zorg zouden dragen.Leden van de kerk betalen 20 e. p.p. contributie per maand buiten de offergaven.
En dan komt u met de verhaal van tientallen jaren geleden dat inderdaad erg was om aan te horen, dat is inderdaad zo.
Na alles wat u al gekregen heeft en terecht ontvangen heeft komt u nogmaals met een verzoek van niet minder dan 200.000 e.
per gezin kan ik u alleen maar aanbevelen het niet in te dienen.
Dan krijgt u ook geen spottende reacties.
Ik heb familie in amahusu -ambon wonen.
Hoop,
Wisten niets beters
Spelen in de zandbak de bossen
Jagen naar klein wild en jamur zoeken.
Wisten niets beters.
Schieten met pijl en boog, katapult en speren leren vechten.
Wisten niets beters.
Appels “plukken” en aardappels halen bij de boer.
Kamperen in de bossen.
Wisten niets beters.
In groepen 10-25 man 5-10km rennen op tijd in de rij.
Wisten niets beters
Taal, kerk, vrienden dag in week in.
Kaarten drank geslagen nee oorvijg.
Wisten niets beters.
Randwijken bij de bossen.
Omgang samen leving nieuwe vrienden.
Ons eigen “wijk” dicht bij de natuur.
Wat “intergratie” verplaatsing !
Ach wisten niets beters.
Wat jullie vertellen klopt. Ik ben van de tweede generatie. Mijn afkomst is keiees, wij hebben zelf ook in Vught gewwoond. Na die grote ruzie zijn wij verhuist naar westerbork. Dan naar Mill, Groesbeek, Nistelrode en Katwijk/Cuijk. Ik kreeg als oudste altijd n militaire afstraffing n voorbeeld voor mijn broertjes en zusjes. Er moet echt wat aan gedaan worden.
Hoop,
Wisten niets beters
Spelen in de zandbak de bossen
Jagen naar klein wild en jamur zoeken.
Wisten niets beters.
Schieten met pijl en boog, katapult en speren leren vechten.
Wisten niets beters.
Appels “plukken” en aardappels halen bij de boer.
Kamperen in de bossen.
Wisten niets beters.
In groepen 10-25 man 5-10km rennen op tijd in de rij.
Wisten niets beters
Taal, kerk, vrienden dag in week in.
Kaarten drank geslagen nee oorvijg.
Wisten niets beters.
Randwijken bij de bossen.
Omgang samen leving nieuwe vrienden.
Ons eigen “wijk” dicht bij de natuur.
Wat “intergratie” verplaatsing !
Ach wisten niets beters.