Het falend beleid van de Nederlandse overheden zie je samenkomen in het Ambonezen-dossier van onder ander kamp Vaassen. Militairen en politiemensen en of hulpverleners die in lichamelijke en of geestelijke problemen komen als gevolg van het uitvoeren van hun opdrachten en of werkzaamheden. Worden niet goed begeleid en of opgevangen, laat staan dat er sympathie en of empathie is vanuit de plaatselijke en of landelijke overheid. De grote groep veteranen en hun thuisfront van de KNIL Ambonezen is het grote voorbeeld hierin. Binnen het Ambonezen-d0sssier Vaassen komt er een politiefunctionaris voor die alles kan bevestigen wat ik in de voorafgaande zinnen beweer. Ex-politieman John Röben ik noem hem liever politie-veteraan verdiend meer erkenning en waardering voor wat hij met zijn partner en gezin heeft moeten doormaken. Ik heb deze week een petitie ondertekend voor de van en voor de Vergeten Kind. U kunt de petitie ook nog ondertekenen via:

https://www.hetvergetenkind.nl/

Het verhaal van de vergeten kind petitie is heel zuur wanneer men het KNIL Ambonezen-dossier er naast legt, want in Vaassen was een KNIL Ambonezen echtpaar. Dat echtpaar met de naam Imlabla had een dochter die ze gedwongen moesten achterlaten toen zij voor maximaal half jaar naar Nederland gingen. Voor hun betekende een gedwongen verhuizen van barak naar een stenen woning, een verlies van hun recht op terugkeer naar hun geboorte-eiland. Waar hun achtergebleven dochter op hun wachtte! De gedwongen verhuizing naar een stenen huis heeft hun, maar ook de andere families van de KNL Ambonezen in nog een grotere trauma gedrukt. Men was overtuigd dat hun verhuizing terug  was naar hun geboortegronden. Maar ook omdat in totaliteit 350 kinderen en 150 moeders die gedwongen achtergelaten werden in het voormalig Nederlands-Indië. De groep slachtoffers van falend beleid kregen de naam “vergeten kinderen en moeders”. Maar ze zijn nooit vergeten door de families hier in Nederland! Maar door de Nederlandse overheid die vergeten was dat de Staat der Nederlanden de Universele Rechten van de Mens en de Europese Verdrag van de Rechten vaan de Mens had ondertekend. Twee internationale verdragen waar de rechten van de mens werden toegevoegd in het Nederlandse politieke beleid. Maar ze vergaten dat de KNIL Ambonezen / veteranen hun mensenrecht op gezinshereniging uit te voeren. Het komt dan heel vreemd over bij ons als eerste en tweede generatie Molukkers dat de Nederlandse politiek zich inzet voor de duizenden tolken uit Afghanistan, want volgens de informatie waren er maar maximaal 300 tolken actief. Men kon ook nu nog de vergeten kinderen en vergeten moeders ophalen toch? In ieder geval over excuses en compensaties gesproken, Maluku4Maluku eist dat ook voor deze vergeten groep. Dit versterkt ons als Maluku4Maluku wanneer wij menen te concluderen dat ons doofpotdossier van de KNIL Ambonezen de oudste en smerigste toeslagenaffaire van Nederland is, doorspekt met schendingen van mensenrechten.  Hoog tijd om met elkaar en in samenwerking met de landelijke belangenbehartiger van de KNIL Ambonezen, Maluku4Maluku, schoon schip te maken als Nederlandse overheid. Zodat wij eindelijk na 71 jaar het kunnen afsluiten, de trauma zal nooit weggaan. Maar dan kunnen we het op een goede manier gaan verwerken. De open wonden moet helen, al zal dat tijd in beslag nemen. Maar dat geldt ook zeker voor de partner en kinderen van politie-veteraan John Röben

Eper burgemeester weigert gesprek met ex-politieman John uit Zwolle ondanks traumatische gebeurtenis

Hij wil z’n hart luchten bij de burgemeester van Epe, maar krijgt geen uitnodiging voor een gesprek. Ex-politieman John Röben kreeg bij rellen op het Molukse barakkenkamp in Vaassen een tegel door z’n schedel en heeft sindsdien pijn en traumatische klachten. Nu Molukkers erkenning eisen voor het leed dat hun is aangedaan, wil Röben een luisterend oor. Burgemeester Tom Horn ziet de ‘toegevoegde waarde’ van een gesprek echter niet.