Wij als Maluku4Maluku voelen ons vereerd dat er contact met ons is gezocht, vanuit de families waarop de militaire actie gericht was, 14 oktober 1976 in Vaassen. Deze personen hebben 45 jaar gewacht op personen en of een organisatie, waarmee ze een strategie konden zoeken. Een plan of strategie waarin hun pijn, leed en trauma eindelijk erkenning moeten gaan krijgen. Maluku4Maluku is met Team Vaassen de organisatie waar de slachtoffers het mee gaan doen. Zij laten zich door geen enkele andere organisatie vertegenwoordigen. Er zal een reconstructie naar buiten komen op 14 oktober 2021. Ook op basis van brievenwisseling tussen overheden en “de groep Pattimukay” komt een heldere beeldvorming. Bestaat toeval wel? Want vorig jaar 14 oktober ondertekende onze frontman Leo Reawaruw het Veteran & Family Care Programma – KNIL Ambonezen.
Druk op onderstaande YouTube film, en luister naar Reawaruw op Een Vandaag radio:
Waarin de materiële en immateriële compensatie geregeld gaat worden met de overheid. Binnen de reconstructie komen nieuwe elementen naar boven. Waarin met name de rol van voormalig minister Dries van Agt ter discussie gaat en mag worden. Dries van Agt beweert in de NRC deze maand dat hij geen notie had over de impact van de militaire actie van Vaassen 0p 14 oktober 1976? Maar wat was de rol van Manusama blijkt die te verdedigen als zogenaamde Molukse leider? Hieronder een interview met wijlen dominee Bram Nanuru(Maluku4Maluku) die tot stand is gekomen in samenwerking met NRC en onze frontman Leo Reawaruw, om alvast in de sfeer te komen.
Kamp Vaassen 14.10.1976 :
” Het was vijf uur in de ochtend. Het was complete oorlog. Ik zag die pantserwagens binnenkomen. Het was mensonterend.”
Van het leven in het woonoord Vaassen heb ik eigenlijk minder meegekregen dan anderen. Want mijn moeder zei altijd: „Wij zitten in een kamp maar dáár is de maatschappij. Als je daar wil slagen, moet je daar naar school. Jullie gaan dus niet naar de kampschool waar je alleen maar Maleis spreekt, maar naar de school in het dorp.”
Toen kwam de kampraad, de dokter en dominee langs om mijn moeder op andere gedachten te brengen. Maar dat lukte niet. Gevolg was dat we werden uitgemaakt voor landverraders omdat we uit de groep gingen. Dat was wel zwaar.
Vaassen was het eerste kamp dat echt gebouwd was voor Molukkers. Maar op een zeker moment was er nieuw beleid, dat de woonoorden vervangen werden door Molukse wijken. Mijn vader wilde net als iedereen nog steeds terug naar de Molukken. De koffers stonden nog steeds klaar. Maar hij was ook voor die woonwijk en zat in de kampraad om die overgang te maken. En dat was weer moeilijk omdat er een groep mensen was die zich om principiële redenen bleef verzetten. Uiteindelijk zat een deel van de bewoners, onder wie mijn ouders, in gewone huizen maar de anderen woonden nog in barakken. Het huis waar ik hier nu woon was nog barak.
Toen besloot de rechter dat die mensen uit hun barak gezet mochten worden. Het was 1976, en ik was 24. Zat in het grafische vak en woonde bij mijn ouders op zolder in een huis hier aan de overkant. Op een zekere dag in oktober of november werd ik wakker door geluid van pantserwagens. Het was vijf uur in de ochtend. Het was complete oorlog. Ik zag die pantserwagens binnenkomen. Het was mensonterend. De mensen werden gesommeerd hun barak te verlaten. Er waren massa’s ME. Daar werd een stevig partijtje mee gevochten. Maar telkens als mensen uit hun huis waren werd dat platgereden door de tanks. Met al hun spullen er nog in. Iedereen huilde, iedereen was woedend. Er werd geschoten toen ik weigerde mijn dakraam dicht te doen.
Toen ben ik zelf ook naar buiten gerend, tegen de wil van mijn vader, om tegen de ME te vechten. Ja, echt, dat was een diep gevoel. Maar goed, nu hebben we hier nog steeds mensen die met een trauma rondlopen. Er is ook nog altijd een diep wantrouwen tegen de staat.
Punt is: dit is nooit uitgepraat. Er zijn nooit excuses gemaakt door de autoriteiten.
TEAM VAASSEN MALUKU4MALUKU woordvoerders in en voor Vaassen / Geen excuses van de koning nodig!
Bij mij kwam zelf op een zeker moment een ommekeer. Ik was teleurgesteld in alles. En ik dacht: hoe kan ik dan onze mensen beter helpen? Ik werd dominee, ook omdat ik besefte dat ondanks alles wat er in hun levens gebeurd was, de generatie van mijn ouders het geloof heeft behouden. Ik word daar altijd emotioneel van. Ze hielden het geloof dat het goed zou komen, ze hadden niks, voedden negen kinderen op. Door de vasthoudendheid van mijn moeder mag ik dit nu doen. Onze mensen blijven inspireren. Wat er ook gebeurt, blijf vertrouwen op onze Heer.
Onder de volgende foto is nog een artikel oftewel tekst te vinden.
PERSBERICHT MALUKU4MALUKU BIJZONDERE STATUS KNIL AMBONEZEN GRAVEN MOLUKSE WIJK VAASSEN BINNENGEHAALD